بلوک aac در اواسط دهه ۱۹۲۰ توسط معمار و مخترع سوئدی به نام دکتر یوهان رکسل اریکسون تکمیل شد و با پروفسور هنریک کروئر در موسسه فناوری رویال همکاری می کرد. این ماده در سوئد به سال ۱۹۲۹ در کارخانه های بروتت تولید شد و به سرعت همه گیر شد. سیپروکس در سال ۱۹۳۹ در سوئد تاسیس شد و در حال حاضر گواهی خود را دریافت کرد و صاحب کارخانجاتی در ۳۵ منطقه دنیا می باشد.
در دهه ۱۹۴۰ علامت تجاری یوتونگ معرفی شد و به «بتن آبی» در سوئد اشاره می کند چونکه سایه آبی دارد. این ورژن یوتونگ از سنگ رسی زاج سفید تولید شده و محتوای کربن قابل احتراق آن مفید بوده و در فرایند تولید به کار می رود. برند بتن رقابتی سیپورکس در توزلای بوسنی تولید شد و از مواد خام دیگری استفاده کرد. «یوتونگ» سیپورکس را کسب نمود، و امروز «سیپورکس» را تحت برند «یوتونگ» در توزلای بوسنی تولید می کند. متاسفانه رسوبات ورقه های سنگ برای یوتونگ دارای اورانیوم به کار می رود که مواد رادیواکتیو و گاز رادون را در ساخت و ساز به کار می برد. در سال ۱۹۷۲ مقامات امنیت پرتوشناسی سوئد عدم تناسب مواد سازنده دارای نشست رادون را متذکر شدند و کاربرد ورقه های زاج سفید یا رسوم در تولید یوتونگ در سال ۱۹۷۵ متوقف شد. یوتونگ در سال ۱۹۷۵ از مواد خام بدون مواد اورانیوم به کار رفت و تولید شد.
از سال ۱۹۸۰، افزایش کاربرد مواد aac در دنیا مشاهده شده. کارخانجات تولیدی aac جدید در استرالیا، بحرین، چین، اروپای شرقی، هند و آمریکا ساخته شده است. بیشتر توسط توسعه دهندگان، معماران و سازندگان مسکن به کار می رود.
